Wat is het lang stil geweest hier. 101 redenen had ik daarvoor: begin mei kreeg ik te horen dat ik m'n job ging verliezen wegens een herstructurering. Geen leuk bericht, maar enkele maanden later blijkt het de schop onder mijn kont geweest te zijn die ik nodig had. Ik heb grootse plannen, ga voor mezelf beginnen. Op Instagram heb ik al een tipje van de sluier opgelicht. Later zeker meer daarover. Daarnaast zijn we verhuisd en tussendoor naaide ik de trouwjurk voor een vriendin (een blogpost komt eraan).
Na de eerste schok begin mei over het verliezen van m'n job, kreeg ik langzaam maar zeker weer wat grip op mijn dagen en avonden. Voor hele grote naaiprojecten (afgezien van de trouwjurk) had ik geen tijd, maar plots was daar een vrije avond en kon ik de lokroep van het naaien niet weerstaan. Dus greep ik naar het t-shirt patroon waar ik zo blij mee ben.
Na de eerste schok begin mei over het verliezen van m'n job, kreeg ik langzaam maar zeker weer wat grip op mijn dagen en avonden. Voor hele grote naaiprojecten (afgezien van de trouwjurk) had ik geen tijd, maar plots was daar een vrije avond en kon ik de lokroep van het naaien niet weerstaan. Dus greep ik naar het t-shirt patroon waar ik zo blij mee ben.
Meer jaar geleden postte ik deze foto op Instagram.
Mocht Niels toen zelf een stof kiezen, stonden deze giganten er gegarandeerd op. Eerder verwerkte ik al twee van deze stoffen, in een trui voor hem en een slaapzak voor zijn broertje. De derde werd een Billie, de derde raglanversie voor Niels al. Ik combineerde met rode mouwen. Ik maakte opnieuw een smalle 122 verlengd met vier centimeter. En ik zoomde om met een stretchsteek (want ik was te lui om twee spoeltjes van rode draad te voorzien voor de tweelingnaald).
Dat het t-shirt hem goed staat, moeten jullie maar geloven. Het heeft deze zomer nauwelijks zijn kast gezien. Maar op de gevoelige plaat werd het niet vastgelegd.
Stof: the herd pool van Birch (biologische tricot), van bij Noeks