Wie is Sazul?

Wie is Sazul? 

Een bezige bij die misschien soms wat te veel hooi op haar vork neemt maar er toch vooral energie van krijgt om creatief bezig te zijn. Naaien, fotografie en schrijven doe ik in dat kader het liefst en probeer ik op deze blog te combineren. Het schrijven is op dit moment de grootste uitdaging: in mijn hoofd schrijf ik hele verhalen, maar als ik dan ga zitten om de woorden aan het papier, euh, scherm, toe te vertrouwen, stokt de inspiratie. Ik merk wel dat oefening kunst baart, dus ik blijf volhouden.

Meestal naai ik kleren voor mijn zoontjes of cadeautjes voor de mensen die belangrijk zijn voor mij. Soms doe ik eens aan selfish sewing en dat bevalt steeds beter (in het begin heb ik een paar tegenvallers gehad waardoor ik daar een tijdje wat verder weg van ben gebleven). Ik zou wel eens wat voorraad willen naaien om op een marktje te kunnen gaan staan of een digitaal winkeltje te openen, maar dat zit er (voorlopig?) niet in. Ik moet keuzes maken, wil die ook maken, want dat is veel gezonder dan alles doen. Hoe de naaimicrobe zich van me meester maakte, lees je hier. Toen ik bedacht dat ik een labeltje wilde om aan mijn zelfgemaakte cadeautjes te kunnen hangen, had ik een naam nodig. Dat werd uiteindelijk SAZUL, een samentrekking van Sas en Azul. Sas als afkorting van Saskia, Azul als blauw in het Spaans; blauw de kleur van jeans waar ik al heel wat creaties mee gemaakt heb. Ik heb bakken vol oude jeansbroeken en lijstjes vol ideeën. Een nadeel van jeansstof is echter dat die zo stug kan zijn en meerdere lagen een dik pak vormen dat niet altijd goed onder mijn naaimachine geraakt. Daarom dat ik toch vaker naar gewone stof grijp. Maar wat dan met het blauwe deel van Sazul? Aha, daar heb ik een uitleg voor gevonden: het blauw komt dan gewoon voor mijn twee zoontjes te staan. Ik ben een zonenmama en ben daar heel blij om! Die twee boefjes van mij heten Niels (°2011) en Kasper(°2015) en maken mijn leven zo bijzonder. Ik vind het een waar voorrecht dat ik hun mama mag zijn. 

(En mocht er ooit nog een dochtertje bijkomen, dan verzin ik wel weer een nieuwe uitleg. *haha*)

Het luik fotografie eist dit jaar ook een groot deel van de tijd op, dankzij de cursus 52 Weken Anders Kijken die ik doe. Een aanrader!! Elke week krijg ik een ander thema in m’n virtuele brievenbus en word ik uitgedaagd om met andere ogen naar de wereld om me heen te kijken. Soms vervloek ik mezelf dat ik me nogal impulsief ingeschreven heb me afvragend of ik beter niet gewacht had totdat mijn kids wat groter zijn en ik wat meer tijd eraan zou kunnen besteden, maar tegelijk bedenk ik dan dat ik het contact met de ontzettende fijne mensen in mijn groep niet had willen missen. Dus het heeft zo moeten zijn. Hetgeen me het meest verbaast, is dat ik aan de cursus begonnen ben met het idee dat het technische echt m’n ding niet is en dat ik vooral inspiratie voor onderwerpen wilde krijgen. Je wordt helemaal nergens toe gepusht, maar op een dag ging ik pielen met belichting, wat nabewerking en toen draaide ik het knop op m’n Nikon zelfs naar de M (van manueel). En ik heb er lol in.

In het verlengde van het werken met oude jeans heb ik mezelf de restrictie opgelegd om enkel nog biologische stoffen te kopen. Online lukt dit deel me goed. Ik ben zelfs heel blij met die beperking want zo wordt het enorme stoffenaanbod vanzelf heel wat ingeperkt. Op een stoffenmarkt kan ik me echter niet altijd inhouden om niet-biologische stof te kopen. Naarmate het aanbod biologische stoffen op stoffenmarkten groter wordt, zal het wel makkelijker worden om me ook op de markt aan dat voornemen te houden. Feit is in elk geval dat ik mijn best doe om bewust te leven om zo mijn steentje bij te dragen aan het behoud van onze planeet. Een moraalridder ben ik niet, verre van, ik hou er ook niet van want niemand is perfect. Zelf ben ik niet consequent genoeg in het naleven van m’n eigen voornemens. Maar ik doe een poging om daar waar mogelijk bewust en duurzaam te leven, want ik geloof oprecht dat alle kleine beetjes helpen.