zondag 30 augustus 2015

Een Juliette


De Juliette is een ideaal projectje voor restjes stof (of schreef ik dat in mijn eerdere post ook al?). Het is ook een snel projectje, iets om op het laatste moment te maken. Dus toen ik een leuke verpakking zocht om fotomagneten in cadeau te doen, dacht ik meteen aan de Juliette. Het patroon had ik al, dus ging het nog sneller deze keer. De buitenstof is een restje van dit project en de binnenkant gebruikte ik voor een kaptrui uit SVDHZ uit mijn pre-blog tijd.



By the way: de fotomagneten waren een afscheidscadeau voor een vriendin die afstudeerde die mooie foto's op Instagram plaatst. Aangezien ik ook met fotografie bezig ben, vond ik het wel toepasselijk om iets met onze gezamenlijke interesse te doen. Ik bestelde de foto's bij Sticky9: snelle levering, gratis verzending, tof resultaat, alleen was mijn eerste indruk dat de plakkracht (of hoe moet ik dat zeggen?) van de magneet zelf wat sterker kon. Maar een leuk cadeau was het wel!


Follow on Bloglovin

maandag 24 augustus 2015

Verjaren in de zomer


Drie weken geleden was ik jarig. Verjaren in het midden van de zomer wil zeggen dat de meeste mensen op vakantie zijn en dat houdt me tegen om iets te organiseren. Meestal twijfel ik zo lang of ik wel of geen feestje zou houden dat er uiteindelijk weinig spannends gebeurt. Dit jaar sprak ik gelukkig toch op tijd uit dat ik eraan dacht om de vrijdag na mijn verjaardag wat mensen uit te nodigen. Mijn man spoorde me aan om zo snel mogelijk een mailtje uit te sturen zodat die mensen het al in hun agenda konden zetten. De details zou ik later mailen. 
Ik koos voor een ladies' only night en dacht aan een cocktail- of een sushi-workshop. Maar toen bleek dat je daarvoor met minimum 10 mensen moest zijn en ik maar aan 7 of 8 kwam, besloot ik op Pinterest wat inspiratie op te doen. Toen ik deze lampjes-slinger zag, besliste ik meteen die te maken omdat een DIY met restjes stof mooi bij mij past. Eerst was ik van plan om de lichtjes van onze kerstboom te gebruiken, maar dat waren er 180 en ook nogal klein. Ik ben blij dat ik uiteindelijk toch een snoer van 35 lampjes bestelde. Lang leven het wereldwijde web waar je ook in hartje zomer kerstverlichting kunt scoren! Ook al had ik het idee redelijk op tijd, toch werd het een last minute werkje (zoals wie mij via Facebook al kon merken). 



Ik kocht plastic bekertjes en maakte aan de hand daarvan een mal voor de stof. Ik knipte 35 boogjes uit restjes stof. Van elk restje weet ik trouwens nog wat ik ermee maakte!
Mijn man boorde gaatjes in de bekertjes. Die barstten daardoor wel wat, maar dat bleek uiteindelijk alleen maar goed om de lampjes te kunnen bevestigen.
In plaats van Podge Modge te kopen, kocht ik gewone knutsellijm en lengde die aan met water. Dat werkte goed.

Een vriendin die wat vroeger kwam, hielp met de lampenkapjes te bevestigen aan het lichtsnoer. Zij duwde de gaatjes wat open (hier kwamen de barstjes dus goed van pas) zodat ik er telkens een lampje in kon stoppen.


Ik wilde de lampjes aan de parasol bevestigen. Diezelfde vriendin had ook het geweldige idee om dat te doen met van die sluitingen waarmee je ook vuilzakken dicht doet. Dat werkte uitstekend!


Bij daglicht zag het er al erg gezellig uit. En in het donker kwamen de lampjes nog beter tot hun recht (maar dat is dan wel weer wat moeilijker op foto vast te leggen).


Ondanks, of misschien net wel dankzij, het kleine gezelschap werd het een hele gezellige avond. Ik had de hele dag in de keuken gestaan om tapas te maken (maar kwam er niet aan toe om daar foto's van te maken). Naast de lampjes zette ik ook lege wijnflessen met kaarsen her en der in de tuin. En twee Mexicaanse dekentjes als tafelkleed zorgden voor een kleurrijke noot. 


Op voorhand had ik het wel wat spannend gevonden of het wel zou klikken tussen de verschillende vriendinnen van wie de meesten elkaar niet kenden. Maar dat was onterecht. Er werd volop getetterd en gelachen. Toen het begon te regenen, kropen we met zijn allen onder parasol en bleven lekker droog. Dat is dan weer een voordeel van met niet zo veel te zijn!

Follow on Bloglovin

zaterdag 22 augustus 2015

Een babyjasje voor mijn eigen baby


Het babyjasje uit het eerste boek van Zo Geknipt stond al op mijn to-sew lijstje sinds ik het voor het eerst maakte, maar ik had zoveel dingen op mijn lijstje staan dat ik prioriteiten moest stellen aan het einde van mijn zwangerschap. Ach, ik had nog tijd, dat jasje zou toch niet meteen passen. Maar toen ik bij haar las dat haar zoontje het babyjasje uit het eerste boek van Zo Geknipt draagt sinds hij vier maanden is, wist ik dat ik in gang moest schieten. Kasper was op dat moment vier maanden en ik wilde dat hij er zolang mogelijk plezier van zou hebben. 


De stof lag ook al lang te wachten: een prachtig katoentje van Birch en een hele mooie nicky velours van bij Ella & Basiel. 


Alleen bleek ik met een halve meter nicky velours niet genoeg te hebben, gelukkig had ik nog wat oranje liggen, en wat ben ik blij dat ik te weinig  petrol kleur had, want ik word zo blij van het effect van het oranje van de omgeslagen mouw.


Het modelletje is een ideaal babycadeau, maar ik ben blij dat ik het ook kon maken voor één van mijn eigen kinderen want nu weet ik zelf hoe het past. Een volgende keer maak ik de mouwen wat langer. Kasper is bijna vijf maanden en de mouwen zijn toch al wat aan de korte kant terwijl de rest nog lekker ruim zit. Het is een jasje dat in één maat komt, namelijk 68/74, een maat waar kindjes lang in kunnen. Daarom vind het wel een beetje jammer dat de mouwen al (bijna) te kort zijn. Ze omslaan is niet meer echt een optie. Of zijn Kasper zijn armen langer dan gemiddeld? Ach ja, als de mouwen van een volgend exemplaar te lang zijn, kunnen ze omgeslagen worden. Ik zorg wel voor een leuk effect via de stofkeuze.

Ik ben ook blij dat ik nu eens een model in het jasje heb. Al zijn de foto's niet geweldig. Ik maakte het jasje tijdens die week in juli dat het midden in de zomer even herfst leek. Maar toen het af was, was het weer te warm om hem te doen poseren. "Gelukkig" was er onlangs een wat koelere ochtend en toen zag ik mijn kans schoon om hem voor de camera te zetten. Maar mijn vijf maanden oude baby blijft nog niet echt zitten én het was grauw dus geen goed licht. Maar ik heb wél een levend model in een babyjasje van mijn eigen hand!





Follow on Bloglovin

dinsdag 4 augustus 2015

Over keuzes maken

Dinsdagavond, dus trouwe lezers verwachten nu het antwoord op de volgende vraag van de 1000-vragen challenge van Eefje van Wollebol, Tamara van Lunatiek, Stephanie van Miss Pixie's Blog  en mij. Maar tot mijn grote spijt heb ik na lang wikken en wegen besloten om niet meer mee te doen met de 1000-vragen challenge. Het vraagt teveel tijd van me, tijd die ik op dit moment niet heb of liever op een andere manier besteed. Sinds een maand ben ik weer aan het werk na de geboorte van onze nummer twee en dat vraagt nogal wat aanpassing. 


Toen Eefje haar oproep deed om met haar een zomer lang mee te bloggen, was ik meteen enthousiast. Ik wilde al langer regelmatiger bloggen maar kwam daar niet toe. Meedoen met de challenge zou me er op zijn minst toe dwingen om elke dinsdag iets te posten. En omdat ik niet wilde dat als je door mijn blog zou scrollen, alle posts over de challenge zouden gaan, nam ik me voor ook elke vrijdag te bloggen zodat ik aan een mooi ritme van twee stukjes per week zou komen. In elk boek over bloggen staat namelijk dat het heel belangrijk is om regelmatig iets te posten als je je lezerspubliek wilt uitbouwen. Daar staat dan ook bij dat drie keer per week eigenlijk een minimum is, maar ik wist op voorhand dat dat voor mij niet haalbaar zou zijn. De moraal die ik uit het verhaal haalde, was dat consistentie belangrijker was dan kwantiteit, dus ging ik voor twee keer.

Ik vind het erg moeilijk om er na zes weken al mee op te houden. Het voelt aan als falen. "De zomer is toch ook zo lang niet meer," is er vaak door me heen geschoten.  Maar toen ik merkte dat ik veel te vaak kortaf werd naar mijn oudste zoon en hem dan het liefst TV liet kijken om zo tijd voor mezelf te hebben, wist ik dat ik moest kiezen.


Ik heb teveel deadlines op dit moment en ik wil (te)veel ballen hoog houden. Ik doe een heleboel leuke dingen, naast vier dagen werken, maar het kan niet de bedoeling zijn dat ik daar stress van krijg. Door de challenge ben ik nauwelijks aan naaien toegekomen en dat is uiteindelijk de belangrijkste reden dat ik blog. Deze week kon ik nog eens een paar keer achter de naaimachine kruipen en daar kreeg ik zoveel energie van dat ik dit als nog een teken zag dat ik moest kiezen.

Naast het naaien ben ik ook wekelijks bezig met fotograferen. Ik schreef al eerder dat ik mee ging doen met de cursus "52 weken Anders Kijken". Ik zit ondertussen in de negende week van de cursus en heb al zoveel geleerd (én ben tegelijk heel blij dat we nog tien maanden te gaan hebben). Het geeft een enorme boost van creativiteit én hele fijne contacten. Ik wil meer ruimte hebben om met de opdrachten aan de slag te gaan, ook weer iets wat de voorbije weken door de challenge niet altijd lukte. 


Uiteraard heeft de 1000-vragen challenge ook positieve kanten gehad. Dat jullie niet gaan denken dat ik het tegen mijn zin heb gedaan. Integendeel. 

Dankzij de challenge heb ik er een paar leuke volgers bij en heb ik ook enkele toffe blogs ontdekt die ik met plezier zal blijven volgen.
Ik werd verrast door reacties van mensen om me heen. Soms heb ik het gevoel dat niemand op mijn blogstukjes zit te wachten, maar als een vriendin dan via mail laat weten dat ze mijn blog wel degelijk leest ook al reageert ze nooit en dat ze vindt dat ik leuk schrijf en mijn foto’s super vindt, dan word ik helemaal happy. Of als blijkt dat een andere bekende mijn stukjes telkens leest. 


Ook al geef nu dan de voorkeur aan zelf gekozen thema’s, toch heb ik mezelf aangenaam verbaasd door er telkens in te slagen een interessant antwoord op soms onmogelijke vragen te formuleren. En sommige van die antwoorden hebben me extra blij gemaakt, zoals het antwoord op de vraag of ik dagelijks iets nieuws doe of het fotoverslag van mijn verste reis. Dat laatste verslag heeft trouwens de zin in een verre reis weer aangewakkerd. De kans dat we in de zomer 2017 naar Mexico vliegen met ons vieren wordt steeds groter.

Ik ben best wel efficiënt geweest de voorbije weken, net omdat ik alles goed wilde doen. Maar ook als ik deze challenge niet meer doe, blijft het een uitdaging om mijn gezin en het huishouden met mijn hobby's te combineren. De efficiëntie van de voorbije weken wil ik daarin meenemen. 

Bloggen zal ik blijven doen, misschien niet altijd even consequent, maar deze blog is mijn plekje. Ik blijf mijn creaties hier showen. Ik heb nog een aantal ideeën om over te schrijven. Stil zal het hier niet worden, maar ik doe het wel op mijn eigen tempo. En dat voelt goed. Hopelijk vinden jullie dat ook oké.


Eefje, Stephanie en Tamara zetten de challenge wel voort, dus kijk snel bij hen welke vraag ze deze week beantwoorden. 


Follow on Bloglovin