donderdag 3 december 2015

En toen werd het hier - weer - stil




Ik was echt van plan om na dit bericht weer regelmatig te bloggen. Ik had een lijstje gemaakt met dingen die ik wilde laten zien, alleen had ik de kans nog niet gehad om drafts te maken en toen werd ik aangereden. Op de fiets, de bakfiets. Met de beide jongens in de bak. Door een auto die mij simpelweg niet gezien had. 


Vandaag 6 weken geleden was ik met de bakfiets op weg om Niels naar school en Kasper naar de onthaalmoeder (voor de Nederlandse lezers: gastouder) te brengen. Ik reed op een voorrangsweg. Ondanks mijn voorrang check ik wel altijd of de auto's van rechts wel echt stoppen. Ook deze keer. En de auto stond echt stil, dus kon ik doorrijden. Maar toen ik vlak voor hem zat, trok hij op. Ik riep nog: "die rijdt door!!!" En dan weet je dat je geraakt gaat worden, met een bakfiets kun je helemaal niet uitwijken. Het volgende ogenblik doe ik mijn ogen open, aan één kant zie ik wazig en denk ik: "er is iets met mijn oog", maar dat doet er niet toe, mijn enige zorg zijn mijn twee zonen. Niels staat gelukkig meteen naast mij, hard huilend, met een bloedneus en schrammen in het midden van zijn gezicht. Maar het feit dat hij direct naar mij kon komen, lijkt me een goed teken. Dan zoek ik de maxi-cosi, die ligt op de zijkant een beetje verder, ik kruip er naartoe en zet em recht. Kasper lijkt ook oké, hij is ook heel hard aan het wenen. Dan zie ik bloed. Een voorbijganger die verpleger blijkt te zijn, zegt me dat dat van mij is, dat ik een diepe wonde op m'n voorhoofd heb en dat ik heel hard bloed. Vandaar ook dat ik even niks zag met dat ene oog, het zat bedekt onder het bloed. Wat een zicht moet dat geweest zijn voor Niels! Die verpleger zegt ook dat m'n pols gebroken is, en dan pas zie ik hoe mijn linkerhand erbij hangt. Pijn voel ik op dat moment niet. Ik heb alleen maar oog voor mijn twee jongens. Uiteraard bel ik meteen mijn man, die voor z'n werk in Arnhem zit, een uur en drie kwartier van Maastricht, waar wij wonen.
En dan wil ik opvang regelen voor de jongens, maar onze onthaalmoeder heeft geen gsm. Tegen beter weten in bel ik haar op haar vast nummer, misschien is ze nog niet vertrokken om haar dochter naar school te brengen, dezelfde school als die van Niels waar ik Kasper aan haar zou geven. Achteraf weet ik nog dat het 8:16 is als ik haar bel (ik heb dit tijdstip later gecheckt en het bleek te kloppen). Ongelooflijk hoe scherp ik ben. Tussen de omstaanders zie ik de overbuurvrouw van de onthaalmoeder. Ik trek haar aandacht, ik wil de onthaalmoeder bereiken. De overbuurvrouw zal langs haar rijden. "Heb je daar tijd voor?" vraag ik. "Daar maak ik tijd voor," is haar antwoord.
Ik voel een diepe dankbaarheid, ook voor de verpleger die bij me blijft tot de ambulance er is, voor de mensen van het restaurant die Niels een fristi hebben gegeven om hem te troosten, voor de bedenker van de maxi-cosi die de klap van Kasper geweldig opgevangen heeft, voor de ambulanciers die me voorzichtig onderzoeken en beslissen dat de jongens ook mee naar het ziekenhuis moeten voor controle, voor de politie-agente die aanbiedt Kasper naar het ziekenhuis te brengen want de maxi-cosi kan niet vastgezet worden in de ambulance, voor Niels die ervoor kiest om bij zijn kleine broertje te blijven in plaats van met mij in de ambulance mee te gaan, én voor de bewaarengel die erover gewaakt heeft dat het niet veel erger afgelopen is. 


Nu zes weken later, na een zware periode waarin ik absoluut niks mocht tillen (dus geen luiers vervangen, geen baby tillen, aankleden of in bad doen, geen flesjes kunnen geven) en dus heel wat hulp nodig had, heb ik vandaag groen licht gekregen om mijn arm weer stilletjesaan te belasten. Ik sta te popelen om weer helemaal zelfstandig m'n huishouden te runnen (én weer achter de naaimachine te kruipen), maar besef ook dat ik eerst moet stappen vooraleer ik kan hardlopen. Ik hoop dat ik hiervoor geduld kan vinden. 

Follow on Bloglovin

22 opmerkingen:

  1. Sas!!!!!!!
    Wat een verhaal!!!!
    Ik geloof echt hoe dankbaar je bent dat je nog gezellig samen kan zijn met je jongens nu.
    Heeeeeeeeeel veel liefs !!!!
    Xwendyx

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Pfff als je het dan leest is het weer heftig! Dan denk ik aan Niels achter z'n "drumstel" en Kasper zoet in z'n bedje en denk ik... Blij dat je weer een start kunt maken om langzaam!!!! Zelf weer alles te gaan doen... X

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Wow, heftig, dat had veel erger kunnen uitdraaien! Hopelijk kan je zo snel mogelijk alles weer met die arm en heb je geen te grote schrik gepakt in het verkeer!

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Weer vertrouwen krijgen in het verkeer is inderdaad een uitdaging, maar er wordt aan gewerkt!

      Verwijderen
  4. Jeetje..... Wat goed dat het met kinderen helemaal goed is. Beterschap voor jou!

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Dankjewel! Komt helemaal goed. Ongelooflijk wat een positieve vibe het nieuws dat ik weer mocht tillen me heeft gegeven. :-)

      Verwijderen
  5. Oooh, zeg, dat is verschieten! Gelukkig kreeg je veel hulp. Hopelijk kunnen jullie het snel achter jullie laten!

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Het feit dat ik weer mag tillen heeft voor een positieve boost gezorgd. Nu nog alle kracht in m'n hand terugkrijgen, maar daar wordt aan gewerkt.

      Verwijderen
  6. Wat fijn dat het weer de goede kant op gaat met je arm, hoop dat je je ook weer wat beter voelt! Xx

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Het gaat gelukkig een stuk beter dankzij dat ik weer mag tillen en dus weer zelfstandig voor m'n zoontje kan zorgen.

      Verwijderen
  7. Wat fijn dat het weer de goede kant op gaat met je arm, hoop dat je je ook weer wat beter voelt! Xx

    BeantwoordenVerwijderen
  8. mooi geschreven! Fijn dat je weer aan de slag kan!

    BeantwoordenVerwijderen
  9. Dezelfde situatie maakte ik anderhalf jaar geleden ook mee, een verstrooide bestuurster ... ik kwam er met een verzameling bloeduitstortingen van af. Voor jou moet het wel een hele shock geweest zijn. Gelukkig zijn jullie herstellende. Nog even kalm aan!

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Het gevaar zit in een klein hoekje, hè. Had jij je vertrouwen in het verkeer snel terug? Dat is bij mij wel een uitdaging, maar ik werk eraan.

      Verwijderen
  10. Wat een verhaal.... In de drukte van sinterklaas enzo nog geen tijd gehad om te reageren. Wat ontzettend schrikken . 'Gelukkig' is het niet erger afgelopen. En wat een frustratie moet dat zijn, amper wat kunnen of mogen... Hopelijk gaat het stapsgewijs steeds beter. En komt er gauw weer wat mogelijkheid voor naaien en een herkansing voor je geweldige plan...

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Het gaat inderdaad elke dag wat beter nu ik weer mag tillen. Ik zorg dat ik de oefeningen van de fysio flink doe. Voor naaien moet ik nog even geduld hebben, maar dat komt ook weer goed. En ik kijk er enorm naar uit om dat plan uit te werken. Begin volgend jaar neem ik contact met je op om er eens over te brainstormen. Ondertussen kijk ik uit naar de blogpost over jouw Louisa dress!

      Verwijderen
  11. Ik ken je verhaal al, maar als ik het zo lees komt het wel even binnen zeg. Nu langzaam herstellen en dan aftellen naar ons ijverige wijven weekend!

    BeantwoordenVerwijderen
  12. Oh ik lees dit nu pas, hopelijk kan je intussen al wat meer met je hand en dan vooral die twee flinke jongens knuffelen

    BeantwoordenVerwijderen
  13. shame on me dat ik dit nu pas lees. wat een verhaal.
    ik wil je heel veel sterkte wensen.
    hopelijk gaat het snel ietsje beter.
    veel liefs.

    BeantwoordenVerwijderen
  14. Wow, heftig. Veel sterkte, beterschap en alles wat erbij komt kijken!

    BeantwoordenVerwijderen
  15. Ik lees dit nu pas, en krijg het er ongelooflijk koud van. Wat een verhaal! En zo zo zo ongelooflijk dat jullie er zo vanaf kwamen, daar kun je alleen maar dankbaar voor zijn!

    BeantwoordenVerwijderen
  16. Hoi Saskia, toch even kippenvlees als ik dit lees. Hoe een instinct van een moeder het volledig kan overnemen op zulk moment. Enorm blij dat jij en je jongens er (bijna) heelhuids zijn uitgeraakt. Die engel mag verder blijven waken :-)

    BeantwoordenVerwijderen